EKMEK İSTEDİN AFİYET OLSUN

İmam Kuşeyri (k.s) naklediyor: Sufinin birisi sürekli, ‘’Allah’ım, senden afiyet istiyorum.  Allah’ım, senden afiyet istiyorum.’’ diye dua ediyordu. Kendisine niçin sürekli böyle dua ettiği sorulunca şöyle anlattı: ‘’Ben, manevi terbiyeye ilk girdiğim günlerde hamallık yapıyordum. Bir gün ağırca bir un yükü taşıyordum. Dinlenmek için yükü bir yere koydum. Orada, ‘’Ya Rabb’i, eğer her gün bana yorulmadan iki ekmek versen, onlarla yetinirdim.’’ diye dua ettim. O sırada önümde iki kişi dövüşmeye başladı. Ben de aralarını bulayım diye yanlarına vardım. Birisi, elindeki şeyi hasmına vurmak isterken başıma vurdu, yüzüm kana bulandı. O sırada mahallenin asayişinden sorumlu kimse gelip ikisini yakaladı, beni de kana bulaşmış görünce, kavgacı zannedip onlarla birlikte hapse attı. Bir müddet hapiste kaldım, her gün iki ekmek veriyorlardı. Bir gece rüya gördüm, birisi bana, ‘’Sen her gün yorulmadan iki ekmek istedin fakat Allah’tan afiyet (beden, din ve dünya selameti) istemedin. İşte istediğin sana verildi.’’ dedi. Rüyadan uyandım, ondan sonra hep, ‘’Ya Rabb’i afiyet ver. Ya Rabb’i afiyet ver.’’ diye dua etmeye başladım. Bir ara hücrenin kapısı çalındı. Birisi, ‘’Hamal Ömer nerede?’’ diye beni sordu. Beni götürdü, ellerimi çözüp serbest bıraktılar.

*Rasulullah Efendimiz (s.a.v) buyurur ki: ‘’Allah’tan afiyet isteyin. Kula kamil imandan sonra afiyetten daha büyük bir nimet verilmemiştir.’’*